六出花开赤玉盘,当中红湿耐春寒。 长安若在五侯宅,谁肯将钱买牡丹。
一从身世两相遗,往往关门到午时。 想得俗流应大笑,不知年老识便宜。
野寺寻花春已迟,背岩唯有两三枝。 明朝携酒犹堪赏,为报春风且莫吹。
朝牧牛,牧牛下江曲。夜牧牛,牧牛度村谷。荷蓑出林春雨细,芦管卧吹莎草绿。乱插蓬蒿箭满腰,不怕猛虎欺黄犊。
无奈牧童何,放牛吃我竹。隔林呼不应,叫笑如生鹿。 欲报田舍翁,更深不归屋。
隋氏造宫阙,峨峨倚云烟。搜奇竭四海,立制谋千年。 秦兵半夜来,烈火焚高台。万人聚筋血,一旦为尘埃。 君看汴河路,尚说隋家柳。但问哭陵人,秋草没来久。
东风泼火雨新休,舁尽春泥扫雪沟。 走马犊车当御路,汉阳公主谢鸡球。
检经求绿字,凭酒借红颜。 君不见秋山寂历风飙歇,半夜青崖吐明月。 寒光乍出松筱间,万籁萧萧从此发。忽闻歌管吟朔风, 精魂想在幽岩中。(霜夜听小童薛阳陶吹笛
君不见昔时同心人,化作鸳鸯鸟。和鸣一夕不暂离, 交颈千年尚为少。二月草菲菲,山樱花未稀。金塘风日好, 何处不相依。既逢解佩游女,更值凌波宓妃。精光摇
松倚苍崖老,兰临碧洞衰。不劳邻舍笛,吹起旧时悲。