两岸山青映,中流一棹声。远无风浪动,正向夕阳横。 岛屿蝉分宿,沙洲客独行。浩然心自合,何必濯吾缨。
褰帘听秋信,晚傍竹声归。多故堪伤骨,孤峰好拂衣。 梧桐凋绿尽,菡萏堕红稀。却恐吾形影,嫌心与口违。
子美曾吟处,吾师复去吟。是何多胜地,销得二公心。 锦水流春阔,峨嵋叠雪深。时逢蜀僧说,或道近游黔。
猿鸟共不到,我来身欲浮。四边空碧落,绝顶正清秋。 宇宙知何极,华夷见细流。坛西独立久,白日转神州。
彭泽旧居在,匡庐翠叠前。因思从楚寺,便附入吴船。 岸绕春残树,江浮晓霁天。应过虎溪社,伫立想诸贤。
李洞僻相似,得诗先示师。鬼神迷去处,风日背吟时。 格已搜清竭,名还着紫卑。从容味高作,翻为古人疑。
西京曾入内,东洛又朝天。圣上方虚席,僧中正乏贤。 晨光金殿里,紫气玉帘前。知祝唐尧化,新恩异往年。
春山谷雨前,并手摘芳烟。绿嫩难盈笼,清和易晚天。 且招邻院客,试煮落花泉。地远劳相寄,无来又隔年。
一水绕孤岛,闲门掩春草。曾无长者辙,枉此问衰老。
嵩岳去值乱,匡庐回阻兵。中途息瓶锡,十载依公卿。 不那猿鸟性,但怀林泉声。何时遂情兴,吟绕杉松行。