朔雪自龙沙,呈祥势可嘉。有田皆种玉,无树不开花。 班扇慵裁素,曹衣讵比麻。鹅归逸少宅,鹤满令威家。 寂寞门扉掩,依稀履迹斜。人疑游面市,马似困盐车。 洛水
怜君孤秀植庭中,细叶轻阴满座风。桃李盛时虽寂寞,雪霜多后始青葱。一年几变枯荣事,百尺方资柱石功。为谢西园车马客,定悲摇落尽成空。
园桂悬心碧,池莲饫眼红。此生真远客,几别即衰翁。 小幌风烟入,高窗雾雨通。新知他日好,锦瑟傍朱栊。
旧隐无何别,归来始更悲。难寻白道士,不见惠禅师。 草径虫鸣急,沙渠水下迟。却将波浪眼,清晓对红梨。
薄宦仍多病,从知竟远游。谈谐叨客礼,休浣接冥搜。 树好频移榻,云奇不下楼。岂关无景物,自是有乡愁。
薄叶风才倚,枝轻雾不胜。开先如避客,色浅为依僧。 粉壁正荡水,缃帏初卷灯。倾城惟待笑,要裂几多缯。
曾共山翁把酒时,霜天白菊绕阶墀。十年泉下无人问, 九日樽前有所思。不学汉臣栽苜蓿,空教楚客咏江蓠。 郎君官贵施行马,东阁无因再得窥。
本为留侯慕赤松,汉庭方识紫芝翁。 萧何只解追韩信,岂得虚当第一功。
江南江北雪初消,漠漠轻黄惹嫩条。灞岸已攀行客手, 楚宫先骋舞姬腰。清明带雨临官道,晚日含风拂野桥。 如线如丝正牵恨,王孙归路一何遥。
捧月三更断,藏星七夕明。才闻飘迥路,旋见隔重城。 潭暮随龙起,河秋压雁声。只应惟宋玉,知是楚神名。